G

G.

Muta haec a Latinis, in praeterito, in C. nonnumquam in S. vel X. convertitur. N. saepe pro Gn. posuêre prisci, cuius in lingua Hisp. indicia supersunt: Galli V. saepe in G. mutant, ut Gasco pro Vasco, Galles in Anglia pro Wallia, Gap pro Vapincum, etc. Varto. anadlog. l. 1. Scaurus de Orthogr. Voss. in Aristarcho. Ceterum multum hac litera antiquitas παρελκόντως, i. e. supervacance, usa est. Unde Frugmentum, Gnatura, Gnaevius etc. dixêre, pro Frumentum, Natura, Naevius. Tit. Probus in eipt. Val. Max. In notis antiquis gaudium, gentem, Genium, Gellium, Gaium, gratiam etc. notat. Novam literam appellat Diomedes l. 2. c. de litera, nec sine ratione, cum necdum inventa fuerit bello Punico primo, quandoquidem in basi columnae rostratae, quae a Caio Duillto posita, semper C. pro G. ponitur. Primus autem distinxit Sp. Carvilius, quem G. propriâ figurâ donasle. docet Terent. Scaurus ut dicem us, ubi de Spurio Carbilio. Vide Gerh. Ioh. Voss. de Arte Gramm. l. 1. c. 15. adde Salmas. ad Solin. p. 891. ubi de ortu huius literae ex Coppa Graecorum varia habet.